Het begon als een zonnige dag, die 9de september. Het beloofde ook een leuke te worden. Ik zou met een goede vriendin naar Mechelen trekken. Eerst een yogales volgen bij Studio Stil en dan naar de braderie. De wederhelft was al gaan joggen. Ik maakte me klaar. Om 8u ging mijn GSM af en verscheen 'papa' op het schermpje. Mijn hart sloeg een slagje over, want zo vroeg een oproep krijgen van hem was niet van zijn gewoonte - we waren allebei geen ochtendmensen. Hij was nog maar n

Rouwen is meer dan louter 'iemand missen' of leren leven met het feit dat een dierbare er niet meer is. Het is zoveel meer loslaten en beleven dan dat. Even onwetend als toen ik aan het moederschap begon, wist ik bijvoorbeeld niet hoeveel fysieke pijn er met rouwen gepaard gaat. De eerste weken na mijn papa's overlijden had ik een continue druk op mijn borstkas. Alsof ik zelf elk moment een hartaanval kon krijgen. Mijn keel voortdurend dichtgeknepen. Mijn hoofd op barsten. Di

Enkele dagen nadat mijn papa gestorven was, stond ik aan de schoolpoort. Twee opa’s stonden naast mij. Hun beklag aan het doen. ‘Ja, wij zijn weer van corvée he.’ ‘’ t’ is weer aan ons.’ ‘Jaja, wij mogen het weer doen’. Op die momenten voel ik mijn vuisten ballen in mijn jaszakken en krijg ik een krop in mijn keel. Omdat het niet eerlijk aanvoelt. Omdat als het leven z’n gewone gangetje loopt, mensen niet beseffen hoe gelukkig ze zich zouden moeten prijzen met gewoontjes. Omd

Je wist het. Je wist het. Als kind dacht je al veel na. Over de planeten, over de dood. Je telde. Je wist dat je een nakomertje was. Je telde; mama was 38 toen je geboren werd en papa, 43 al. Dat was niet de leeftijd die de meeste ouders van je klasgenootjes hadden. Je wist het. Dat ze waarschijnlijk niet een hele lange weg met jou zouden meestappen. Als je geluk had, misschien iets langer, maar toch niet heel lang. Je telde. Ergens tussen je 30 en je 40ste. Ja, ergens dan zo

Je denkt dat je voorbereid bent. Je weet dat ze ziek is, heel ernstig ziek, terminaal zelfs. Je leeft in een roes. Gaat door, gaat werken, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, soms in tranen naar huis rijden, soms in hoop. Je ziet de aftakeling. Je zoekt op internet. Wikt en weegt. Misschien nog enkele weken, of enkele maanden? En dan ineens, is het daar: het afscheid. Een dag later, de boodschap: 'ze is naar het paradijs vertrokken'. En de wereld stopt met draaien. Bovenstaande ti